2 Şubat 2014

"Bugün mutlu olmalıyım." diye güne başlarken yorgunluk sempatizanı olmuşum birden. her şey tam da dışarıdan görülmediği gibi. görmek istemiyorsan tabii.
 kaybolmak artık hayatımın rutini haline geldi. aşık olsun diye uğraştığım kalbim bombalarla her gün parçalanıyor. 
hayatımın renklenme zamanı mı gelmiş? sıkılmış mıyım? yoksa soran yok muymuş? delirecek miymişim?
 cevabını bildiğin şeyleri sormasana. içim sıkıntı doluyken huzur arıyorum. çelişkiler içinde boğuluyorum.
 bütün bu sisin içinde hala gülümsemeye çalışıyorum. yakını bile uzak.
 daha ruhumun iki yarısı birbirini anlayabilmiş değil. buraya yine ruh halimin karamsarlığını dökmek istemiştim, fakat vazgeçtim.